Vorige week schreef ik dat we deze week een aantal uitjes in de planning hadden staan en dat ik onze avonturen met jullie zou delen. Het voelt heel ongepast om daar een luchtig verhaaltje over te schrijven. Deze week was een week vol emoties. Vooral veel ongeloof en verdriet. Zowel vanuit Nederland als hier op het schip hebben we verdrietige berichten ontvangen. Het is lastig om hier op een goede manier mee om te gaan. Hoe verwerk je zelf het nieuws als het zo onwerkelijk lijkt? Hoe leef je mee met iemand wanneer je zo ver weg bent? Iets wat ik kan doen en waar ik erg dankbaar voor ben is dat we op zulke momenten mogen bidden. Dat we allereerst onze onmacht en emoties gewoon bij God mogen brengen en Hem mogen vragen of Hij deze mensen wil troosten en bij hen wil zijn.
Voor mij heeft al het verdrietige nieuws ook een keerzijde: ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat ik heb. Ik ben dankbaar voor de lieve man die naast mij staat. Ik ben dankbaar voor onze twee kinderen, onze wondertjes. Ik ben dankbaar voor alle lieve familie en vrienden die om ons heen staan. Ik ben dankbaar voor onze gezondheid. Ik ben dankbaar dat we in een rijk land geboren zijn, met onderwijs en gezondheidszorg. Ik ben dankbaar dat we nu aan boord zijn van de Global Mercy en heel veel mooie mensen mogen ontmoeten.
Soms is het zo moeilijk om in de sleur van het dagelijks leven stil te staan bij alle zegeningen die ik heb ontvangen. Zoveel dingen neem ik aan als vanzelfsprekend, maar dat is het echt niet. Momenten van verdriet, zetten mij hier telkens weer bij stil. Het leven is een wonder. Elke dag is een wonder. Ik wil daar graag volop van genieten en me bewust zijn van alle zegeningen in mijn leven. Ik wil leven met volle teugen, zoals Kinga Ban zo mooi zong toen zij nog leefde:
