Onwerkelijk

Zaterdagochtend om 8:30 uur zal er een taxi klaar staan om ons naar het vliegveld te brengen. Ik vind het echt heel gek dat we straks met onze spullen de Global Mercy zullen verlaten. Dit is ons huis en in de afgelopen maanden is het ook ons thuis geworden. De mensen die met ons op de Global Mercy wonen, zijn niet alleen onze buren, maar ook onze vrienden. We gaan de mensen en het leven aan boord zeker missen. Het zal straks echt wennen zijn om het leven in ons andere huis weer op te pakken. Hopelijk voelt het ook weer snel als thuis en lukt het ons om het gewone leven weer op te pakken.

Maar zover is het nog niet: op dit moment leven we nog op het schip en kunnen we nog volop genieten van alles. In deze laatste week werkt Simon nog 3 dagen en probeer ik spullen in te pakken terwijl ik zorg voor de kinderen. Omdat Isa vakantie heeft is het leven voor mij wel redelijk ontspannen. We doen alles lekker rustig aan. Daarnaast is er ook nog tijd om leuke dingen te doen. Op zondag hebben we een boottocht gemaakt op de oceaan, op zoek naar dolfijnen. En op dinsdag zijn we een dag naar de dierentuin geweest.

Isa vraagt al sinds we hier zijn: wanneer gaan we varen? Nu is varen met de Global Mercy een hele belevenis: vrijwel iedereen wordt zeeziek en eten schijnt een uitdaging te zijn terwijl je bord over tafel schuift. Gelukkig gaan wij dus niet varen, maar om Isa (en onszelf 🙂 ) een plezier te doen hebben we een bootje geboekt om op zoek te gaan naar dolfijnen. Het bleek inderdaad een klein bootje te zijn en onze kapitein waarschuwde dat de oceaan onrustig was, dus dat we mogelijk wel nat konden worden. Met volle vaart (een 200 pk motor) over de oceaan was erg leuk. Joas zat met zijn handen in de lucht te genieten van de wind en de spettertjes die zo af en toe onze kant op kwamen. Eenmaal verder op de oceaan ging de motor zachtjes zodat we op zoek konden naar walvissen en dolfijnen. Hierdoor werd de boot heen en weer geslingerd door de golven. Hier konden de mannen niet zo goed tegen… Na ongeveer een half uur zoeken spotte onze kapitein een groepje grienden. De motor ging weer volgas en we schoten er heen. Het was bijzonder om deze dieren in hun eigen leefomgeving te mogen zien. Het was een groepje van 5 dolfijnen, 4 vrouwtjes en een baby. We hebben ongeveer een kwartiertje met hen meegevaren. Naast de grienden hebben we ook nog 2 seconden een grote schildpad gezien en een aantal vliegende vissen. Die laatste vond ik erg leuk.

(Foto’s zijn gemaakt door de kapitein.)

De weg terug naar de haven was een totaal andere ervaring. Het waaide nog wat harder en de golven waren nog hoger. We moesten tegen de wind in en dat betekende dus dat we behoorlijk nat waren. Joas lag in mijn armen te slapen, daardoor was er nog een stukje van mij droog, maar Joas was goed nat. Helaas was hij al licht verkouden en hierna is het alleen nog maar erger geworden. Hopelijk is hij zaterdag als we gaan vliegen weer fit! Al met al heb ik een dubbel gevoel over gehouden aan deze boottocht. Ook omdat de kapitein maar bleef vertellen over de andere boten en jetski’s die de dolfijnen wegjagen uit hun natuurlijke leefomgeving. Volgens mij was hij even vergeten dat hij ook 1 van deze boten bestuurt. En dat maakt ons dus ook van die mensen die zo nodig dolfijnen willen zien en dan met 200 pk door hun woning heen denderen. Eigenlijk wel een rare werkelijkheid…

Op dinsdag had Simon nog een dagje vrij zodat we nog iets leuks konden doen met elkaar. Nadat verschillende opties afvielen, hebben we besloten om naar de dierentuin te gaan. Het was een prachtige dierentuin, met heel veel bomen en ander groen. Hier heb ik zo ontzettend van genoten! Tenerife is voor een groot deel een kaal vulkaaneiland, en in de haven waar wij wonen groeit echt helemaal niks. Het was dus heerlijk om tussen de palmbomen te lopen over hangbruggen en andere mooie paden. De dierentuin deed echt zijn naam eer aan: jungle park. Het was zo’n 26 graden (en dat op 20 december!) en het was een hele leuke afsluiting van onze tijd op Tenerife.